چقدر تو قشنگ غذا میخوری اخه

همینجوری کیرم به طاقی نشسته بودم شرکت داشتم بی بی سی و فیسبوک چک میکردم، مثه خیلی موقع های دیگه که کار نمیکنم ولی یه خروار کار تکراری ریخته سرم. بعد یهو یه چیزی زد به سرم، راجع به یه پروژه ای به یهو یه چیزی اومد تو ذهنم گفتم برم چک بکنمش، اصلا هم به من ربطی نداشت، چون پروژه عملا تموم شده بود و پرونده اش بسته شده بود. رفتم چک کردم دیدم درست فکر میکردم، یک تیکه کار رو اینا گه مالی کردن و الان گندش هنوز درنیومده ولی به زودی وقتی دو تا گزارش از پروژه بگیرن یهو گندش درمیاد و اونموقع است که اینجا محشر کبرا میشه که چه خاکی تو سرمون کنیم.

واسه همین پاشدم رفتم دم میز رییسم، بهش گفتم من همینجوری واسه دل خودم رفتم اون پروژه رو اون قسمتش رو چک کردم و پیدا کردم که سیستم مشکل داره و احتمالا طی دو سه هفته اینده یه دو سه تا ریپورت خیلی بدجور از طرف این شرکت میرسه، بعد رییسم پرسید مطمئنی؟ گفتم اره. گفت خب به تیم مهندس ها بگو که اینطوریه. گفتم باشه، رفتم به تیم مهندسی گفتم، حالا انگار تیم مهندسی چه گهی هستن؟ همونایین که دفعه پیش همین گه مالی رو انجام دادن! خیلی هم بالا پایین کنن یه جای دیگه اش رو گه میزنن! اما به هرجهت گفتم! یه چهارساعت بعد دیدم نصف تیم مهندسی قفل زدن روی همین قضیه ای که من رفتم گفتم، خیلی گیر کرده بودن توش و هی از یه موقعیتی بهش نگاه میکردن که چیز تازه ای نداشت و هی وقتشون میگذشت بدون اینکه اتفاقی بیفته! دلم سوخت! دلم واسه شرکت سوخت، چهارساعت با دستمزدی که مجموع اون تیم میگرفت میشد 1000 دلار، حداقل اینا یه پنج ساعت دیگه هم میخواستن وقت بذارن، گفتم حیفه، شرکت داره پول و منبع از دست میده، بذار کمک کنم. کلی کار داشتم ولی بیخیال شدم نشستم سر این قضییه، خیلی ساده معلوم شد قضییه کجاش گه مال شده، ولی به اینا چیزی نگفتم، رفتم دوباره پیش رییسم گفتم من یه ایده دارم! بعد ایده ام رو گفتم میشد یه راه حل ساده برای حل همین مساله گه مال! گفت خیلی عالیه، برو جلو! فکر خوبیه! باریکلا! خیلی هم تشویق کرد! برو جلو یعنی برو با مهندس های یه سطح بالاتر کار کن، یعنی نه با اینایی که الان دارن روش میکنن، با یه سطح بالاتر، چون اونا میدونستن جواب سوالای من رو و احتمالا حل کردن قضییه با اونا خیلی راحت تر بود. رفتم پیش اونا، مساله رو توضیح دادم و گفتم که به نظرم اینجاش ایراد داره، گفت باشه برو تمام اسکریپت ها رو بیار! من خودم به اسکریپت ها دسترسی دارم اما گفتم زشته بذار ادب رو رعایت کنم. رفتم پیش همون عده ای که گه مالی کارشون بود، بهشون گفتم ببخشید میشه اسکریپت هاتون رو بدید؟ گفتن واسه چی؟ گفتم من والا رفتم با فلانی صحبت کردم اون میخواست به مساله یه نگاهی بندازه اسکریپت ها رو میخواست! میشه بدید؟ یه جوری هم گفتم که خودم میدونم کجاست و چجوریه! شعور داشته باشید دارم احترام میذارم. همه اینارو خیلی دوستانه گفتم، پسره خودشو عن کرد، نه که دفعه سومش بود که تو اینکار میرید، شروع کرد به صحبت از قوانین و مقررات شرکت، رسما داشت کس میگفت! چون قوانین مقررات شرکت اگر وجود داشت به تو گوساله اجازه نمیداد که بری برینی تو سیستم، این شرکت اگه خیلی قانون داشت به تو گوساله اصلا چنین پروژه ای رو نمیداد! اینارو بهش نگفتم ولی تو چشاش خوندم که اینارو میدونه خودش! یعنی از لرزش خفیف پلکش معلوم بود که میدونه داره کس میگه! همین کافی بود واسه من، اینکه میدونست داره کس میگه، یعنی اینکه میشه باهاش ارتباط برقرار کرد، زد رو شونش، بهش گفت: دوست خوب، میدونی که داری کس  میگی؟ برای همین براش توضیح دادم که اگه اسکریپت هارو بده به من احتمالا کار خودشه که زودتر راه میفته و من هم دسترسی دارم به اسکریپت ها و صرفا خواستم تو رو در جریان بذارم! اما اینجا پسره نشون داد که خیلی خره، اصرار کرد که بریم پیش رییس، که رییس من هم میشد. دوباره اجساس کردم گناه داره، بهش گفتم ببین من باهاش هماهنگ کردم، اون بهم اوکی داده و چهارصد تا خط اسکریپت انقدر چیز گنده ای نیست، واقعا اینارو از سر دلسوزی گفتم بهش، چون اگه قرار بود خودش مساله حل کنه سه هفته پیش حلش کرده بود. ولی میدونید چیه؟ این پسره یه اصراری به خریت داشت، یه اصرار عجیبی، یعنی تا قبل ازین فکر میکردم که پسر خوبیه، واقعا هم هست، ولی الان میگم پسر خوبیه که اصرار خاصی به خریت داره و وقتی یکی اصرار داره که خر باشه واقعا هیچکاریش نمیشه کرد. من خودم رفیق و فامیل و دوست زیاد داشتم که اصرار داشتن خر باشن، واقعا کاریشون نمیشد کرد، چون هرچقدر بیشتر روشنشون میکنی بیشتر نمیفهمن! اندازه اش هم فرق نداره، یعنی اگه اصرار به خریت داشته باشه بدجوری بگا میری. دیدم این هم ازوناست، گفتم باشه، بسه دیگه، کس نگیم بیش ازین، بریم پیش رییس که گفتی. اونم گفت بریم. رفتیم پیش رییس، که رییس منم میشد، رییس من واقعا ویژگی های یه رییس رو نداره، یعنی نه اتوریته داره، نه نظم و نه کاریزما. بیچاره هیچی نیست، فقط رییسه، پسره واسش قضییه رو توضیح داد و اصرار داشت که قوانین رعایت بشه، منظورش این بود که من نباید اسکریپت ها رو بردارم ببرم، باید این عن آقا خودش طی یه مراحلی ایمیل بزنه، انقدر از قانون گفت که رییس بی خایه من هم خایه کرد. من توضیح دادم که: احمق! من خواستم کمکت کنم، خواستم تو وقتت گرفته نشه! یهو رییسم برگشت اولین جمله اش رو گفت، گفت نه تو باید قانون رو رعایت کنی! یعنی اینو که گفت احساس کردم پشتم خالی شده، یعنی من این عن اقا رو یه ساعت باهاش جروبحث کردم ، اخرش اوردم پیش تو، که رییسی، که منم باهات هماهنگ کردم، که به من گفتی اوکی ، اوردمش این عنو پیش تو، که تو بعنوان فصل الخطاب بهش بگی اسکریپت ها رو بده! یعنی احساس کردم یهو پشتم بدجور خالی شده، دیدم گیر دونفر افتادم. اولین کاری که کردم، به رییسم توضیح دادم که من قبلش اومدم پیش تو و تو گفتی که اوکیه و من روحساب همون رفتم، این توضیحارو دادم که بفهمم اینایی که داره میگه از روی اینه که نمیفهمه یا از روی خارکسگیشه! براش توضیح دادم، همه چیزهایی که دوساعت پیش رخ داده بود رو توضیح دادم، همه رو قبول کرد ولی گفت باید قانون رو رعایت کنی، دوباره بهش گفتم تو به من گفتی برو، گفت من گفتم ولی باید قانون رو رعایت کرد. دقیقا اونجا فهمیدم که از بس این پسره قانون قانون کرده این خایه کرده و حالا داره با خارکسگی میزنه زیر همه چیز. اینجا بود که متوجه شدم گیر افتادم، خیلی احساس تنهایی کردم. هیچی ادامه ندادم، گفتم باشه. خیلی سرد، قشنگ تابلو بود که بیخیال شدم. بعد رییس خواست که یه سری توضیح بده که منو مثلا متقاعد کنه، یجوری نگاش کردم یعنی من میدونم که داری کس میگی الان، خودتم میدونی، بیا نگو! اینجوری نگاش کردم! بعد حرفش تموم شد، به پسره لبخند زدم گفتم خودت اسکریپت ها رو یه کاریش بکن، برسون به دست تیم بعدی. بعد رفتم پشت میزم نشستم. به این فکر کردم که این همه دردسر از صبح واسه خودم راه انداختم، پیش یه بیشعور احمق خودم رو ضایع کردم، پیش تیم مهندسی سطح بالا خودمو خراب کردم که یه اسکریپت نمیتونم بیارم! واقعا ریده شده بود به حالم، همه اش هم با این انگیزه که کمک کنم، که یه گه مالی ای رو که من نکرده بودم درست کنم. خیلی اعصابم خورد بود، واسه ناهار که معمولا سه ربع میرن بیرون ادما زدم بیرون. یه رستوران پیدا کردم که خیلی دور بود، یه ربع رانندگی داشت، رفتم اونجا، سوشی بار بود، نشستم کلی سوشی خوردم، هی سوشی های مختلف میخوردم، مزه ماهی خام، کالاماری خام و هر جونور خام دیگه ای که میتونه حال ادمو بهم بزنه رو خوردم. میدونید ویژگی غذاهای ژاپنی اینه که یه دریچه ای باز میکنه به یه سری مزه که ماها تو غذاهای ایرانی اصلا فکر نمیکنیم خوشمزه باشه یا خوردنی باشه. خلاصه خیلی سوشی خوردم، کلا وقتی عصبی میشم زیاد میخورم، انقدر سوشی خوردم که سرم درد گرفت از شدت میگو نپخته خوردن. پاشدم اومدم بیرون، افتاب تند اینجا زد تو چشم، یادم افتاد ایران نیستم، خارجم، خبر مرگم سرکار میرم، سرکار هم حرفم شد، ضایع هم شدم، یهو افتاب حالمو بهم زد، خواستم همه ماهی میگوهایی رو که خورده بودم رو بالا بیارم رو کف اسفالت. گهش بزنن! تو رستوران که بودم خیلی تو خودم بودم، اصلا اینجا نبودم، من غذا زیاد تنها میخورم، دوست دارم، میتونم فکر کنم، واسه خودم باشم. ایندفعه هم واسه خودم بودم، اصلا اینجا نبودم، ایران بودم، با بقیه، نشسته بودیم ناهار، شام، لب و دهن همه دوستام موقع جویدن غذا میومد تو ذهنم، بعضی هاشون خیلی کیری غذا میخوردن، ولی بعضی ها خیلی قشنگ غذا میخورن، با اشتها، با لذت، یه بار نشسته بودیم، شقایق شروع کرد غذا خوردن، پسر یه جوری با علاقه غذا میخورد که هممون رو به هوس اورد، حالا یا ماها حالمون خوب بود یا اون داشت واقعا با علاقه میخورد، ولی واقعا ماها گشنه مون شد، انقدر که با علاقه دست میکرد تو غذا، حالا اگه تو اون فاز نبودیم بدمون هم میومد، اما خب اونموقع قشنگ بود، اصلا اونموقع ها همه چیز قشنگ بود. به اینجاش که رسید مخم، یه لبخند گنده زدم، یه لبخند گنده به همه چیزهایی که قشنگ بود زدم، یه کالاماری دیگه تو دهنم، سعی کردم خیلی نجوئمش، چون فایده نداشت و بیشتر وقت گذاشتم تا قورتش بودم.
اره زده بودم بیرون از رستوران، دستم اومد که امریکام، ایران نیست، خبری نیست باس برگردم سرکار. این افتاب تخمی اینجا هم بدجوری تو ذوق میزد. رفتم شرکت، دوساعت و نیم شده بود، پسر عالی بودم من، رفته بودم یک ساعت و نیم نشسته بودم واسه خودم لمبونده بودم، رییسم یه نگاهی کرد یعنی برگشتی، تخمم هم نبود، ادم گه سگی مثل رییسم رو باید رید بهش، بی ناموس بی همه چیز. میخواستم همه کالاماری ها و سالامون و هرکوفتی که خام خورده بودم رو بالا بیارم روش. به علی ازم برمیومد، انقدر دیگه همه چیز برام بی ارزش بود.
نسشتم پشت میزم، رمزم رو زدم، رمزم توش فاصله داره، توش علامت دلار داره، عدد داره، حروف بزرگ و کوچیک هم داره، رمز همه چیم همینه، حساب بانکی تا موبایل و ایمیل و بقیه. زدم رمزو، یه نگاه کردم دیدم یه چارتا ایمیل اومده یه سری کار که باید از سه روز پیش میکردمش، چیزی تغییر نکرده بود. پاشدم برم دستشویی، همین اومدم از در دفتر بزنم بیرون، دیدم در اتاق رییس کل واحد که میشه رییسِ رییس من هم بازه، رفتم سمت اتاقش، واستادم دم اتاقش از فضولی سرمو چرخوندم که ببینم تو اتاقه یا نه، منو دید، دست تکون داد، گفت بیا تو، رفتم تو، یهو هوس کردم چغلی رییس حرومزاده ام رو براش بکنم، خیلی شاش داشتم، ولی هوسم شده بود برینم به رییسم، شروع کردم گفتم راستش من خیلی دوست دارم خوب کار کنم اما نمیشه اینجا گویا، گفت چجوریاس؟ توضیحش دادم، ریدم به رییس که اصلا اصل مشکل تیم خودشه که انقدر بدبخته، انقدر بی خایه است، انقدر نظرش به باد بنده، خوب گوش میکرد، منم واقعا باس میرفتم دستشویی، سعی کردم زود بگم، مثال هم زدم براش، پسر همه اش ده دقیقه بود، اما چون شاش داشت خفم میکرد، همه ده دقیقه رو خوب حرف زدم، بعدش گفتم من کلی کار دارم باس برم. گفت باشه بررسی میکنم. زدم بیرون، رفتم ایستاده شاشیدم، به این فکر کردم که چه کاری بود کردم! اخرشم به یارو گفتم من کار دارم باید برم. گفتم دوباره خر شدم! دوباره احمق شدم.
همه اینایی که تعریف کردم مال یک هفته پیش بود.، امروز ایمیل زدن که رییسم ازین ببعد تو یه بخش دیگه فعاله، فعلا رییس نداریم، اینو انداختن یه جای دیگه که صددرصد از موقعیت فعلیش بدتره و گفتن فعلا تیم مهندس ها به من گزارش بدن. ایمیل رو که دریافت کردم، سریع زدم بیرون، رفتم ایستادم جلو پنجره، به غذا خوردن شقایق فکر میکردم، یه لبخند گنده اومد نشست رو صورتم! همه چی خوب بود.خیلی خوب.